Η Φρανσουάζ Ντολτό ορίζει την εφηβεία σαν την περίοδο μετάβασης απο την παιδική στην ώριμη ηλικία. Είναι μια δεύτερη γέννηση και μια προπαρασκευή ώστε ο έφηβος να αφήσει σταδιακά την οικογενειακή προστασία και να διεκδικήσει την ελευθερία του και να την ασκήσει με υπεύθυνο τρόπο. Σε αυτό το άνοιγμα καθοριστική είναι και η υποστήριξη, που έχουν ανάγκη, απο σημαντικά πρόσωπα αναφοράς, ώστε να εκφράσουν το ήδη υπάρχον καλό δυναμικό εξέλιξής τους. Ταυτόχρονα είναι κι ενα δώρο που κάνουν οι έφηβοι στους ενήλικες, επιτρέποντάς τους να είναι μέτοχοι της όμορφης και δυναμικής αυτής αλλαγής, φέρνοντάς τους ταυτόχρονα αντιμέτωπους με τα δικά τους εφηβικά βιώματα.

Συνεπώς, σημαντικό είναι η απόφαση για ψυχοθεραπεία να προκύπτει απο δική τους επιθυμία, ώστε να είναι μια πράξη ευθύνης κι ωριμότητας των ιδίων.